Rozdział 27 cz.III i ostatnia :)

                         Stoję jak oszołomiona, nie widząc, ani nie słysząc nikogo oprócz Marvel'a. Jak śmiał? Jak mógł mnie pocałować? Przecież nie dawałam mu żadnych sygnałów! A może jednak dawałam? Nie. Tylko byłam dla niego miła, aby zdenerwować Cato i zrobić wszystko, aby chłopak nie pozabijał nas w nocy. Czy on naprawdę musiał to tak zrozumieć? Dlaczego chłopacy potrafią być tak irytujący?
- Co to - pytam ukrywając zdezorientowanie maską wściekłości. - miało znaczyć?
On jedynie uśmiecha się wrednie. Stoi zadowolony z siebie, a ja mam ochotę butem zetrzeć mu ten uśmieszek z twarzy.  Podchodzę do niego powoli i przykładam końcówkę noża do jego jabłka Adama.
- Jeszcze jeden taki ruch - cedzę - a pożałujesz, że trafiłeś na arenę w tym roku.
Jakiś ruch za mną, nakazuje mi się odwrócić. Cato obudził się. Ciekawe ile usłyszał.
- Co tu się dzieje? - najwyraźniej nic.
Przez chwilę szukam wymówki.
- Nic. - mówię. - Sądziłam, że ktoś się skrada.
Blondyn patrzy na mnie uważnie. A ja uśmiecham się i marszczę brwi, jakby w niemym pytaniu.
                                                                               ***
                          Uderzam piętą o róg, starając się zająć czymś umysł. Noży nie chcę dotykać, bo przypominają mi Marvela i pocałunek. Zrezygnowana  przesuwam jedną ze skrzyni i wdrapuję się na dach konstrukcji. Opadam na plecy i zamykam oczy. Czuję jak delikatne promienie powoli wypełniają moje ciało. Wreszcie mogę odpocząć nie czując na sobie wzroku żadnego z chłopaków.
- Clove! - słyszę jak ktoś mnie woła. - Clove!
Poirytowana szybko podczołguję się do krańca budowli i rozglądam się po łące. Widzę jak Marvel i Cato stoją naprzeciw siebie. Blondyn napina mięśnie i to wystarczy, abym się domyśliła, że coś jest nie tak. Zwinnych ruchem zeskakuje, a lądując opieram się ręką o ziemie. Ciekawa, ale i niepewna podchodzę do nich.
- O co chodzi? - pytam.
Niebieskie jak ocean oczy wpatrują się we mnie uporczywie. Nagle palce chłopaka zaciskają się na moim ramieniu z taką siłą, że chcę go zmusić do poluzowania uścisku, ale moc z jaką ciągnie mnie w stronę drzew. Gdy tylko opiera moje plecy o drzewo, mogę odetchnąć.
- O co chodzi? - powtarzam swoje pytanie.
- Czy ty...- głos Catona łamie się. - pocałowałaś go.
- Co? - pytam oszołomiona. - Ja? Jego? W życiu!
Po moich słowach chłopak lekko się rozluźnia. Jego dłoń ląduje na moim udzie, a usta łączą się z moimi. Pod wpływem jego dotyku rozpływam się. Czuję się tak cudownie, kiedy moje nogi oplatają jego biodra, a wargi chłopaka rozpoczynają wędrówkę po mojej szyi. Dłonie zatapiam w jego włosach, a wtedy czuję jego oddech przy uchu.
- To dobrze. Powinnaś pamiętać czyja jesteś.
Nagle jego wargi naciskają na moje, a jego silna dłoń pieści moje plecy. I nagle dzieje się to co zwykle. Chłopak puszcza mnie i odchodzi. Patrząc na jego plecy, zbieram z ziemi garść kamieni i celuję w jego głowę. Kamyki uderzają w blond włosy, a ja słyszę śmiech chłopaka.
___________________________________________________________
Tak, tak, tak...miało być wczoraj, ale niestety wena nie sługa. To już na serio ostatnia część...jakoś tak nie potrafiłam przenieść tej akcji pod rozdział 28. To się kłóciło z moją naturą. Pamiętajcie o istnieniu zakładki "Twoje zdanie". Bardzo zależy mi na Waszych opiniach :)