Rozdział 27 cz.I

                        Wycelowałam prosto w środek i wypuściłam ostrze z dłoni. Nie sądzę, aby minęło więcej, niż 20 sekund, zanim rzuciłam kolejny nóż. Jak mogłam być taka nie ostrożna i durna? Najpierw Tresh zaszedł mnie od tyłu, a potem pozwoliłam Glimmer mnie przewrócić. Wyjęłam kolejne ostrze z opakowania i wypuściłam z taką siłą, że dziwię się, iż drzewo nie rozeszło się na dwie części. Wściekłość mimo wszystko nie chce opuścić mojego umysłu. Próbuję wyjąć kolejne noże, ale nie jestem w stanie. Spoglądam w dół i widzę puste opakowanie. Nic. Żadnych więcej noży. Biorę 5 głębokich oddechów i zbieram wszystkie ostrza. Gdy wyjmuję ostatnie zauważam coś schowanego w krzakach. Powoli podchodzę, zdziwiona, że wcześniej tego nie zauważyłam. Jedną ręką rozchylam gałęzie, a druga wyjmuję ubrudzony błotem but. Podnoszę go za czarne sznurówki i rozglądam się. Nie ma nikogo kto mógłby go tu zostawić. Nagle widzę czarną kurtkę nieprzemakalną. Podobną do tej co mam na sobie. Robię kilka kroków i widzę plamę krwi. Ile kroków nie zrobię widzę kolejny ślad. Jakby ktoś specjalnie utworzył tą ścieżkę. Idę jej śladem.Gdy w końcu staję w miejscu, jestem w szoku. Ciało małej Rue leży bezwładnie na tafli wody. Ciężkim krokiem podchodzę do niej. Klękając, przykładam jej place do gardła, aby sprawdzić czy jeszcze żyje. Nic. Nie wyczuwałam żadnego pulsu. Czułam się jakby ktoś spuścił na moją głowę wielki kilof. Żałowałam jej, mimo że jeszcze kilka dni temu sama chciałam odebrać jej życie. Podnosząc się z ziemi, kopię ciało dziewczynki w stronę wielkiego mrowiska, oddalonego o kilka metrów.
                                                                               ***
                       Biegłam jakby od każdego kroku zależało moje życie. Ból w klatce piersiowej był nie do zniesienia. Przepychałam się między ludźmi. 
- Mamo! - krzyknęłam na całe gardło. - Mamo!
I nagle ją zauważyłam. Leżała na ziemi. Jej brązowa niczym mokka skóra, zbladła, a na całym ciele była krew. Upadłam na kolana, brudząc się jej rozszarpanym ciałem. Przytuliłam głowę do jej brzucha. Po moim policzku popłynęły łzy. Do ostatniej chwili miałam nadzieję, że wszyscy się mylą...że to nie może być ona. Zaślepiona własnym cierpieniem, nie zauważyłam, że kilka metrów ode mnie stoi ojciec, a w zakrwawionych rękach trzyma głowę, otoczoną czarnymi, kręconymi puklami. - Nie. - szepczę cicho, a moje serce odmawia posłuszeństwa. - Nie.Czuję jak czyjeś ramiona otaczają moje 12-letnie drobne ciało. Siadam na kolanach brata i wtulam się w jego ciało z całej siły. Mama nie żyje, a wraz z nią odeszła moja 6-letnia siostrzyczka.
                                                                              ***
                        Moje kroki są zupełnie niesłyszalne, kiedy szybkim krokiem przemierzam łąkę.
- Kto ją zabił? - pytam udając brak zainteresowania. - Tą małą.
Siadam na jednym z wielu czarnych pudeł. I bawię się jednym z noży.
- Kto? - pytam ponownie i wbijam wzrok w Cato.
Blondyn na chwilę przerywa szperanie po jednym z plecaków i spogląda na mnie, wyraźnie ciekawy mojej reakcji na jego następne słowa.
- Peeta.
___________________________________________________________
Wiem, że dawno mnie nie było, ale najpierw zerwałam z chłopakiem, potem on pisze, że może jednak mnie kocha...do tego źle się czułam...argh! Czemu to wszystko musi być takie durne?
Kochany Anonimku, nie zawieszę bloga! Nawet o tym nie myślałam...tylko miałam ciężki okres...
Tak do wszystkich...
jeśli chcecie to jak skończę Clove (nie mówię, że jakoś szybko), nagram dla Was filmik, w którym odpowiem na pytania i ogólnie trochę powiem o Clove. Jeśli chcecie, abym odpowiedziała na Wasze to wysyłajcie mi je na pocztę:
cloveleland@gmail.com
lub
do mnie na fb :)